Pe Haris Vlavianós l-am cunoscut acum vreo 10 ani și de atunci îl citesc încontinuu, descoperind mereu alte și alte fațete ale poeticii lui extrem de atractive și caracterizate de luciditatea gândirii, precizia lingvistică și tonul nepretențios și direct.
Prezentare și traducere de Angela Bratsou
Afinitatea poetului pentru suprarealism m-a îndemnat să-i dau atenție sporită, să-l citesc de multe ori și ca atare, actul de traducere a fost pentru mine, pe lângă onoare, o bucurie. Haris Vlavianós scrie și traduce poezie, semnează un roman autobiografic „Το αίμα νερό / Sângele, apă” și publică fără întrerupere, în vremuri antipoetice, revista Ποιητική/Poetică*. Inter alia este profesor de Istorie, Teorie Politică și Relații Internaționale la Colegiul American din Grecia. Pentru contribuția în promovarea literaturii italiene în Grecia, prin traducerile și eseurile sale, Președintele Republicii Italiene i-a conferit titlul de „Cavalier delle Arti e delle Lettere”. Opera lui – constituită din 20 de cărți semnate singur (din ultimul volum- Θάμβος [Thamvos]- ne-a dăruit mostrele pe care le-am tradus) și din nenumărate colaborări colective – a fost tradusă în multe alte limbi. A început să scrie poezie avându-l drept model pe Sikelianós. Identitatea poetică i s-a stabilit în trei limbi și trei tradiții literare (italiană, greacă și engleză); acum însă și-a croit drumul propriu și orbitează cu dezinvoltură în lumea literară grecească. Cunoscut oxfordian, el este cel care a adus în Grecia atmosfera poeziei anglo-saxone și a curtoaziei urbane. În anii grei ai crizei care afectează Grecia, Haris Vlavianos spune: … pentru mine „elenism“ înseamnă iubire patologică pentru poezia greacă (patologică în sensul că încerc prin intermediul limbii să găsesc un punct fix de care să mă țin) și se identifică cu o zicală arabă: «să cazi de șapte ori și să te ridici de opt ori». Asta, pentru că Vlavianós scrie, după cum spune cu o mică doză de ironie și aroganță, pentru o minoritate de cititori, «dar poezia și revista Poetică*, în care poezia Greacă este ocrotită, continuă să se adreseze «imensei minorități»(astfel a numit-o poetul spaniol Jiménez) care o are nevoie și tânjește după ea. Posibil că poezia nu se găsește niciodată în cataloagele cu «cele mai bune vânzări», dar se află în epicentrul limbii.»…
————————————-
* Considerată cea mai prestigioasă revistă literară din Grecia, cu design minunat, o revistă în care tinerii poeți și traducători se simt mândri să-și publice opera.
| Cavo paradiso | Cavo paradiso |
|---|---|
| Στον γιο μου | fiului meu |
| Ήρθε η ώρα να φύγεις, ξημέρωσε πλέον, εξάλλου η νύχτα κύλησε αδιάφορα - τα κορίτσια μόνα τους ήρθαν και μόνα τους επέστρεψαν στα δωμάτιά τους κι ας ξόδεψαν τρεις ώρες στον καθρέφτη τους για ν’ αποφασίσουν αν θα βάψουν τα νύχια τους ροζ ή πράσινα. Καλός ο αμερικανός dj δεν λέω αλλά και αυτό το διαρκές remixing μετά από λίγο ήταν κάπως προβλέψιμο και ώρες-ώρες κουραστικό. Ο πατέρας σου θα προτιμούσε απόψε (έχει και πανσέληνο) ν’ ακούει φυσικά Lou Reed και Tom Waits αλλά εσύ σωστά θ’ αναφωνήσεις: «μα αυτός ανήκει σε άλλη εποχή!» Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Και ο Γκίνσμπεργκ όταν επισκέφτηκε τον Πάουντ στη Βενετία του έβαλε ν’ ακούσει Beatles και τον ρώτησε αν του αρέσουν, κι ο γέρο Εζ κούνησε ελαφρά το κεφάλι του, ψιθυρίζοντας: «προτιμώ τον Βιβάλντι». Δεν έχει σημασία όμως αν αυτός ο συγκεκριμένος παράδεισος αποδείχθηκε πλαστός. αφού αύριο θα υπάρξουν άλλοι κι άλλοι, ακόμη πιο λαμπεροί με μεγαλύτερες πισίνες και περισσότερα ηλιοκαμένα κορμιά να λικνίζονται φιλήδονα γύρω τους. Αλλού βρίσκεται το νόημα των πραγμάτων: το πρωί που ξύπνησε και σε είδε να κοιμάσαι ήρεμος στο κρεβάτι σου ένιωσε βαθιά ανακουφισμένος και ήρθε και σε φίλησε στο μάγουλο. Μετά έφτιαξε καφέ, άνοιξε τον υπολογιστή, μπήκε στο YouTube κι έβαλε το Is this Love. Ναι στο YouTube, και ναι, Bob Marley! | Este timpul să pleci, deja au venit zorii, de altfel, noaptea s-a scurs neutră- fetele singure au venit și singure s-au întors în camerele lor deși au petrecut trei ore în oglindă pentru a decide dacă aveau să-și vopsească unghiile roz sau verde. Bun dj-ul american, de acord, dar și această continuă remixare, după un timp era oarecum previzibilă și uneori obositoare. Tatăl tău ar fi preferat în această seară (este și lună plină) s-asculte, desigur, Lou Reed și Tom Waits dar tu pe drept vei exclama: „păi, acesta este din altă eră!” Așa se întâmplă întotdeauna. Și Ginsberg, când l-a vizitat pe Pound la Veneția i-a pus să asculte Beatles și l-a întrebat dacă-i plac, iar bătrânul Ez a clătinat ușor din cap, șoptind: „prefer Vivaldi”. Nu contează, însă dacă acest anume paradis s-a dovedit fals. deoarece mâine vor exista multe altele, chiar mai strălucitoare, cu piscine mai mari și mai multe trupuri arse de soare legănîndu-se senzual în jurul lor. Altundeva se află tâlcul evenimentelor: dimineața când s-a trezit și te-a văzut dormind liniștit în patul tău s-a simțit profund ușurat și a venit și te-a sărutat pe obraz. Apoi a făcut cafea, a deschis calculatorul, a intrat pe YouTube și a pus Is this Love. Da, pe YouTube, și da, Bob Marley! |
| Απωλεια | Pierdere |
|---|---|
| Η λέξη αυτή φυσικά πονάει. Αλλά όπως απέδειξε η πραγματικότητα (ο μέγας αυτός ιεροεξεταστής) ήμουν ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος, στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Το παρελθόν σου δεν με περιείχε, άρα δεν μπορούσε να σε περιέχει το μέλλον μου. Υπήρξαν ασφαλώς ενδείξεις, ενοχλητικές καθημερινές υπομνήσεις (η «ξενότητά» μου όπως έλεγες, ή η άρνησή μου να αποδεχθώ την «ένδοξη, αντιστασιακή» σου αφήγηση), αλλά μέσα στον στρόβιλο του πάθους επιλέξαμε να στρέψουμε αλλού το βλέμμα - όχι σε όσα μας χώριζαν (κι αναπόφευκτα θα μας αποξένωναν), αλλά στα λίγα, τα ελάχιστα (ένας στίχος του Πάουντ, ένα ψηφιδωτό στη Ραβέννα, μια ταινία του Αντονιόνι), που μας έδιναν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να συνεχίζουμε αμέριμνοι τη βαρκάδα μας στην τεχνητή λιμνούλα που με τόση φροντίδα - είναι η αλήθεια - φτιάξαμε. Αλλά πόσες φορές μπορεί να περιστρέφεται κανείς γύρω από το ίδιο σημείο όντας επί της ουσίας ακίνητος; Η λέξη αυτή φυσικά πονάει. Όμως τι ακριβώς απωλέσαμε αγαπημένη μου; Ο ένας τον άλλον ή και οι δυο μας τη δυνατότητα να δώσουμε στην ιστορία (μας) μια διαφορετική τροπή; Ας σταματήσει ο θρήνος. Δεν ωφελεί να πενθεί κανείς έναν σκοπό που έχει σβήσει, που είχε σβήσει πιο σωστά ακόμη κι όταν συνεχίζαμε (από κεκτημένη αδράνεια;) να τον σιγοτραγουδούμε. Η μέρα σήμερα φέρνει ένα νέο μήνυμα. Φωτεινό, γεμάτο καλοκαιρινά χρώματα. Δέξου το ως δώρο - ως το τελευταίο, δικό μου δώρο. | Cuvântul acesta firește că doare. Dar, după cum ne-a dovedit, realitatea (acest mare inchizitor) am fost omul cel mai nepotrivit, la momentul cel mai nepotrivit. Nu făceam parte din trecutul tău, prin urmare, nu putea să te includă viitorul meu. Au existat cu siguranță semnale indicii cotidiene enervante („înstrăinarea” mea, așa cum îmi spuneai tu, sau refuzul meu de a accepta narațiunea „partizanatului-ți glorios”) dar în vârtejul pasiunii am ales să ne îndreptăm altundeva privirea - nu la cele ce ne-au despărțit (și, inevitabil, ne vor fi înstrăinat) ci spre cele puține, cele minime (un vers de Pound, un mozaic din Ravenna, un film al lui Antonioni) care ne-au dat iluzia că puteam continua fără griji plimbare noastră cu barca pe iazul artificial pe care, cu atât de multă grijă - e adevărat – l-am făurit. Dar, de câte ori se poate roti cineva în jurul aceluiași punct fiind, în fapt, nemișcat? Cuvântul acesta firește că doare. Dar ce anume am pierdut, iubito? Unul pe altul sau amândoi, oportunitatea de a da poveștii (noastre) un curs diferit? Să înceteze bocetul. Nici un folos jelești după un scop care s-a stins, care se stinsese, mai corect spus, chiar și atunci când am continuat (dintr-un impuls de inerție?) să îl cântăm șoptit. Ziua de azi aduce un nou mesaj. Luminos, plin de culori de vară. Acceptă-l ca pe un dar - drept ultimul meu dar. |
| Death Wish | Dorință de moarte |
|---|---|
| Ο Εμπεδοκλής έπεσε στον κρατήρα. Ο Κρέιν στη θάλασσα. Ο Μπέρρυμαν (όπως και η Γουλφ) στο ποτάμι. Ο Μακρής στο κράσπεδο (από ψηλά). Υπάρχουν πολλοί τρόποι να φύγεις όπως και μέσα: σκοινί, μαχαίρι, περίστροφο, δηλητήριο, χάπια - και φίδια ακόμη για να θυμηθούμε τη μοιραία βασίλισσα. Ο Τραϊανός και η Πλαθ θέλησαν να τον συναντήσουν τυλιγμένοι σε σύννεφο καπνού. Ο Περικλής Γιαννόπουλος ιππεύοντας ένα άλογο. Ο Καρυωτάκης φορώντας το ψαθάκι του. Η Σέξτον ένα κόκκινο φόρεμα. Ο Παβέζε σφίγγοντας στο χέρι την τελευταία επιστολή της γυναίκας που αγάπησε. Η Τσβετάγεβα κοιτάζοντας ανέκφραστη το χιόνι να πέφτει. Άλλοι φροντίζουν ν’ αφήσουν σημείωμα που να εξηγεί τους λόγους της ξαφνικής αναχώρησης, άλλοι πάλι προτιμούν τη σιωπή. Ο Μαγιακόφσκι ξάπλωσε απλώς στο κρεβάτι του. Ο Καίσλερ άφησε στην εξώπορτα ένα χαρτί που έγραφε: «no milk today». (Αν και Ούγγρος είχε αποκτήσει βρετανικό wit). Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν τα καταφέρνουν με την πρώτη και δοκιμάζουν πάλι, το χέρι αυτή τη φορά να ’ναι σταθερό, η σφαίρα να βρει τον στόχο της, η λεπίδα την φλέβα, ή το σώμα να κάνει τις σωστές κινήσεις καθώς θα πέφτει στο κενό ή θα βουλιάζει αργά στο νερό. Όλοι τους όμως είχαν κάτι κοινό: αγαπούσαν τον θάνατο παράφορα. Τι θ’ άξιζαν, αναρωτήθηκαν, λίγα χρόνια ακόμη μάταιης ύπαρξης, ανούσιας αναμονής, μπροστά σ’ αυτόν τον σφοδρό εναγκαλισμό, στον έρωτα που θα διαρκεί αιώνια; Έφυγαν από τη σκηνή μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη, βέβαιοι (σχεδόν) για τις επευφημίες, τα ηχηρά encore που θ’ ακολουθούσαν. | Empedocle a căzut în crater. Crane în mare. Berryman (ca și Woolf), în râu. Makrís pe marginea drumului (de la înălțime). Există multe metode de a pleca ca și mijloace: funie, cuțit, revolver, otravă, pastile - și chiar șerpi, pentru a ne aminti de regina fatidică. Traian și Plath au vrut să o întâlnească înfășurați într-un nor de fum. Periklis Giannópoulos, călărind un cal. Karyotakis, purtându-și pălăria de paie. Sexton, o rochie roșie. Pavese strîngînd în mână ultima scrisoare a femeii pe care o iubea. Tsvetaeva, privind inexpresiv zăpada căzând. Alții au grijă să lase bilet explicând motivele pentru plecarea bruscă, iar alții preferă tăcerea. Maiakovski, pur și simplu s-a culcat în patul lui. Koestler a lăsat la ușa de afară o hârtie pe care scria: «Astăzi, nu lapte/ no milk today ». (Deși ungur, el dobândise spirit britanic). Nu sunt puțini cei care nu reușesc din prima și încearcă din nou, mâna, de data aceasta, să fie sigură, glonțul să își găsească ținta, lama, vena, sau trupul să facă mișcările corecte căzând în gol sau scufundându-se lent în apă. Dar, toți aceștia avuseseră ceva în comun: Dragostea de moarte la nebunie. La ce ar fi meritat, s-au întrebat, câțiva ani încă de existență inutilă, de așteptare fără sens, față de această îmbrățișare toridă, de iubirea care va dura pe veșnicie? Au părăsit scena cu un zâmbet ironic pe buze, siguri (aproape) de aprecierile, de bisul sonor care era să urmeze. |
| Ωδη στο χαμενο νοημα | Odă sensului pierdut |
|---|---|
| Στην Άννα | Pentru Anna |
| Καθώς περιφέρεσαι άσκοπα στις αίθουσες της Tate, το βλέμμα σου πέφτει ξαφνικά σε πίνακα Άγγλου ζωγράφου. (Το όνομά του και η χρονολογία αδιάφορη). Πάνω σε ξύλινο τραπέζι έχει τοποθετήσει ένα μπολ με φρούτα - μήλα και πορτοκάλια - και δίπλα μια κανάτα νερού. (Τίποτα το εξαιρετικό. Το θέμα γνωστό και τετριμμένο από την εποχή των Φλαμανδών, ώσπου το πινέλο του Σεζάν να του δώσει άλλη διάσταση δύο αιώνες αργότερα). Αριστερά από τον πίνακα διαβάζεις: «Still life with apples and oranges». «Νεκρή φύση με...». Εκεί που η αγγλική γλώσσα βλέπει ζωή - ένα στιγμιότυπό της - («μη κουνιέσαι σε παρακαλώ») η δική σου βλέπει θάνατο, την αργή αποσύνθεση της φύσης. (Η λέξη συμπεριλαμβάνει και τον ζωγράφο που είναι πλέον και αυτός μέρος της σύνθεσής του). Διαφορά ιδιοσυγκρασίας ή οπτικής; Ή μήπως η οπτική καθορίζεται εντέλει από την ιδιοσυγκρασία; Κάποιος θα ισχυριζόταν ότι «νεκρή φύση» σημαίνει δυνατότητα αναγέννησης, ενώ «still life» ζωή για πάντα εγκιβωτισμένη στην ακινησία μιας πόζας. Κάποιος. Αλλά εσύ πεινάς τώρα. Ανοίγεις την τσάντα και βγάζεις από μέσα ένα μήλο. Το κρατάς για λίγο στην παλάμη σου. Νιώθεις κάτω από την απαλή φλούδα τη συμπαγή του δύναμη. Καθώς ετοιμάζεσαι να το δαγκώνεις στα κρυφά (ο φύλακας κοιτάζει αλλού) σκέφτεσαι: «τι υπέροχη που είναι μερικές φορές η νεκρή φύση». | În timp ce rătăcești fără rost prin Galeriile Tate, privirea ta cade brusc pe tabloul pictorului englez. (Numele lui și data, neimportante). Pe masă de lemn a pus un bol cu fructe - mere și portocale - și alături, o cană de apă. (Nimic extraordinar. Tema, cunoscută și banală din perioada flamandă, până când pensula lui Cezanne era să-i deie o altă dimensiune două secole mai târziu). În stânga tabloului citești: « Still life with apples and oranges.» „Natură moartă cu ...”. Acolo unde limba engleză vede viață - Un instantaneu al ei - ( „nu te mișca, te rog”) a ta, vede moarte, descompunerea lentă a naturii. (Cuvântul include și pictorul care deja face parte din compoziția lui). Diferență temperamentală sau vizuală? Sau optica este determinată în cele din urmă de temperament? S-ar putea argumenta că „natură moartă” înseamnă capacitate de regenerare, în timp ce « still life » viață încastrată pentru totdeauna în nemișcarea unei poze. S-ar putea. Dar, ție ți-e foame acum. Deschizi geanta și scoți din interior un măr. Îl ții pentru un timp în palmă. Simți sub coaja netedă energia lui compactă. În timp ce te pregătești să-l muști pe ascuns (paznicul se uită în altă parte) gândești: „ce minunată este uneori, natura moartă.” |
| Ο μπαιρον λιγο πριν, λιγο μετα | Byron cu puțin timp înainte, la scurt timp după |
|---|---|
| Αν για τη νιότη σου θρηνείς γιατί να ζεις; Εδώ είναι η γη του ένδοξου θανάτου! Όρμα στη μάχη, δώσε δίχως δισταγμό Την τελευταία σου πνοή εδώ κάτω! Ζήτα – εύκολο να ζητάς, όχι να βρεις – Τάφο στρατιώτη, τον καλύτερο για σένα Ύστερα κοίτα γύρω, διάλεξε το χώμα Όπου θα γείρεις για ν’ αναπαυτείς. «Σήμερα κλείνω τα τριάντα έξι», Μεσολόγγι, 22 Ιανουαρίου 1824 | Dacă pentru tinerețea ta plângi, pentru ce să trăiești? Aici este ținutul morții glorioase! Aruncă-te-n luptă, dă fără ezitare Ultima ta suflare jos aici! Cere – ușor să ceri, nu să găsești - Mormânt de soldat, cel mai bun pentru tine Apoi uită-te în jur, alege țărâna Pe care te vei înclina să te odihnești. „Azi împlinesc treizeci și șase de ani,” Messolongi, 22 ianuarie 1824 |
| «Ποιος θα έγραφε, αν είχε κάτι καλύτερο να κάνει», είπε ο Λόρδος στον Έλληνα υπηρέτη του, καθώς από το στενό παράθυρο του ετοιμόρροπου σπιτιού του κοίταζε τα στίφη των Οθωμανών να συγκεντρώνονται γύρω από τα τείχη της πόλης. Είχε μόλις ολοκληρώσει την πρώτη στροφή του ποιήματος που έμελλε να ’ναι το τελευταίο του. Τη μέρα εκείνη έκλεινε τα τριάντα έξι. Τρεις μήνες αργότερα ο ξένος, εμφύλιος τόπος που είχε επιλέξει για πατρίδα του, θα του χάριζε αυτό που ποθούσε: θάνατο αντάξιο του ονόματός του, έξοδο ηρωική από την αφόρητη πλήξη της poesie. | „Cine ar scrie, dacă n-ar avea el ceva mai bun de făcut „ spuse Lordul, servitorului lui grec, în timp ce de la fereastra îngustă a casei lui ruinate privea hoardele otomane cum se adună în jurul zidurilor cetății. Tocmai terminase prima strofă a poemului care urma să fie ultimul lui. În ziua aceea împlinea treizeci și șase de ani. Trei luni mai târziu străinul, lăuntricul loc ales de el ca patria sa, îi va fi dăruit ceea ce dorea: moarte demnă de propriul nume, ieșire eroică din plictiseala insuportabilă a poesie-i. |
| Kαντ συναντα επιτελους τον φρόυντ | În sfârșit, Καντ întâlnește pe Freud |
|---|---|
| «....γιατρέ μισώ τη βροχή. Αν χρειαστεί να βγω από το σπίτι την ώρα που βρέχει φορώ πάντοτε δύο περούκες, για να μη χαλάσει η αγαπημένη μου. Επίσης, μια και θίξαμε το ζήτημα των εμμονών, να ομολογήσω πως απεχθάνομαι τη στοματική κοιλότητα και θεωρώ πρέπον ν’ αναπνέω μόνο από τη μύτη. Όταν είμαι συναχωμένος υποφέρω βέβαια, αλλά δεν θα ήμουν φιλόσοφος αν δεν πίστευα στην απόλυτη πειθαρχία. Να προσθέσω και κάτι που ενδεχομένως σας φανεί επουσιώδες, αλλά εγώ το θεωρώ σημαντικό: όταν καλώ φίλους στο σπίτι για δείπνο, φροντίζω να είναι πάντα λιγότεροι από εννιά - ο αριθμός των Μουσών - και περισσότεροι από τρεις - σωστά μαντέψατε, ο αριθμός των Χαρίτων. Συνήθως είναι έξι. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Λέτε να έχει κάποια σχέση με τις ιδέες μου περί του «υψηλού»; Και κάτι τελευταίο: το σχετικό ανέκδοτο πώς οι κάτοικοι του χωριού μου, τάχα κούρδιζαν τα ρολόγια τους την ώρα που περνούσα μπροστά από τα σπίτια τους, είναι ψευδές! Δεν έβγαινα κάθε μέρα περίπατο στις 17.00 μ.μ. όπως ισχυρίζονται οι φθονεροί βιογράφοι μου. Προχθές, για παράδειγμα, λόγω μιας ξαφνικής κρίσης πανικού, βγήκα στις 17.02 μ.μ. Τους την έφερα και πολύ το χάρηκα! Με παρακολουθείτε γιατρέ;» | „doctore .... urăsc ploaia. Dacă va trebui să ies din casă în timp ce plouă port întotdeauna două peruci, astfel încât să nu se strice preferata mea. În plus, pentru că am pus problema obsesiilor, să mărturisesc că-mi displace cavitatea orală și socotesc adecvat să respir doar pe nas. Când sunt răcit, sufăr, desigur, dar nu aș fi fost filosof dacă nu credeam în disciplina absolută. Să mai adaug ceva care vi s-ar putea părea neînsemnat, dar pe care îl socotesc esențial: atunci când invit prieteni acasă la cină, am grijă întotdeauna să fie mai puțini de nouă - numărul Muzelor - și mai mulți de trei - ați ghicit bine, numărul Grațiilor. De obicei, sunt șase. Ce înseamnă acest lucru, oare? Poate avea vreo legătură cu ideile mele despre „ sublimitate”? Și un ultim lucru: anecdota referitoare la faptul că locuitorii din satul meu, se presupune că își potriveau ceasurile după ora la care treceam prin fața caselor lor, este falsă! Nu ieșeam în fiecare zi să mă plimb la ora 17:00 așa cum susțin biografii mei invidioși. Alaltăieri, de exemplu, din cauza unui atac brusc de panică, am ieșit la 17:02 I-am păcălit și m-am bucurat mult! Mă urmărești, doctore?” |
| Germanicum | Germanicum |
|---|---|
| Συντηρηση λαιμητομου | Întreținerea ghilotinei |
| Στον Τόρστεν Ίσραελ | lui Torsten Yisrael |
| Και είκοσι χρόνια αργότερα, στο διαβόητο Λάντσμπεργκ, την φυλακή όπου ο Χίτλερ το 24’, έγραψε το μανιφέστο του μίσους, βρίσκοντας βολικό πάτημα στο αντισημιτικό παραλήρημα των «μεγάλων φιλοσόφων του έθνους» - Καντ, Φίχτε, Χέγκελ, ένας άλλος φιλόσοφος, όχι όμως τόσο πατριώτης, ο Κουρτ Χούμπερ, περίμενε στωικά στο κελί του να έρθει και η δική του σειρά. Στον λίγο χρόνο που του απέμενε μελετούσε ξανά τον αγαπημένο του Λάιμπνιτς, προσπαθώντας να κατανοήσει την φύση του κακού, - «αυτή τη λάθος νότα, στο αγγελικό κοντσέρτο της ζωής». Είχε καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία, επειδή ως μέλος της μυστικής οργάνωσης «Weisse Rose», είχε βοηθήσει τη Σόφι Σολ κι άλλους φοιτητές του, να συντάξουν αντιναζιστικές προκηρύξεις που καλούσαν τη γερμανική νεολαία να εξεγερθεί κατά του «εγκληματικού καθεστώτος». Δολοφονήθηκε στις 13 Ιουλίου του 43'. Δυο μήνες αργότερα η Κλάρα Χούμπερ δέχτηκε μια επίσκεψη από την Γκεστάπο. Της ανακοίνωσαν ότι ως σύζυγος προδότη δεν δικαιούτο να λαμβάνει τη σύνταξή του, και επιπλέον ότι όφειλε στο γερμανικό κράτος μισθούς δύο μηνών - για τα «έξοδα συντήρησης της λαιμητόμου». | Și douăzeci de ani mai târziu, În infamul Landsberg, închisoarea în care Hitler în '24 a scris manifestul urii, găsind convenabilă apăsarea pe delirul antisemit al „marilor filosofi ai națiunii” - Kant, Fichte, Hegel, un alt filosof, dar nu la fel de patriot, Kurt Huber, aștepta cu stoicism în propria celulă să vină și rândul lui. În scurtul timp care-i mai rămăsese îl studia din nou pe favoritul său Leibniz, încercând să înțeleagă natura răului, - „această notă falsă, în concertul angelic al vieții”. Fusese condamnat pentru înaltă trădare, pentru că în calitate de membru al organizației secrete «Weisse Rose», ajutase pe Sophie Scholl și alți studenți de-ai lui, să compună manifeste antinaziste îndemnând tineretul german să se revolte împotriva „regimului criminal”. A fost ucis pe 13 iulie '43. Două luni mai târziu, Clara Huber a primit o vizită de la Gestapo. O anunțau că, fiind soția unui trădător nu avea dreptul să-i primească pensia, și în plus că datora statului german salariile pe două luni - drept „costuri de întreținere a ghilotinei.” |
| [ΥΓ. Στις 13 Οκτωβρίου του 1944, ο Χανς Λέιπελτ, Εβραίος κατά το ήμισυ και φοιτητής στο Χημικό Τμήμα του Παν/μίου του Μονάχου, συνελήφθη από τις ναζιστικές αρχές και καταδικάστηκε σε θάνατο, επειδή προσπαθούσε να στηρίξει οικονομικά τη χήρα του Huber, συλλέγοντας χρήματα από τους φοιτητές του. Εκτελέστηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1945.] | [PS. La 13 octombrie 1944, Hans Leipelt, pe jumătate evreu și student la Departamentul de Chimie al Universității din Munchen, a fost arestat de autoritățile naziste și condamnat la moarte, pentru că încerca să susțină financiar pe văduva lui Huber, colectând bani de la studenții lui. A fost executat la data de 29 ianuarie 1945] |
| Το μπαστουνι του υπερανθρωπου | Bastonul superomului |
|---|---|
| Τον Αύγουστο του 34, ταξιδεύοντας με τραίνο από τη Βαϊμάρη στο Βερολίνο, αποφάσισε να κάνει μια στάση στη Villa Silberblick, να επισκεφτεί το μέρος όπου έκλεισε τα μάτια ο αγαπημένος του φιλόσοφος, και να υποβάλει τα σέβη του στην ογδονταεξάχρονη αδερφή του Ελίζαμπετ. Μπαίνοντας στο σπίτι κρατούσε ένα μαστίγιο που χτυπούσε νευρικά στο πόδι. Όταν βγήκε λίγο αργότερα έπαιζε στο δεξί του χέρι ένα μπαστούνι. Στους αξιωματικούς που τον συνόδευαν είπε: «Τι υπέροχη κυρία! Αληθινή Γερμανίδα! Τέτοιες γυναίκες είναι η ραχοκοκαλιά του έθνους μας. Μου χάρισε το μπαστούνι του Νίτσε! Το μπαστούνι του Übermensch! Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, μόνο εγώ αξίζει να το κρατώ, γιατί μόνο εγώ έχω καταλάβει σε βάθος την Weltanschauung του, μόνο εγώ μπορώ να εκπληρώσω το τρομακτικό του όνειρο. Μόνο εγώ, ο Adolf Hitler, o Fuhrer» | În luna august a lui 34, călătorind cu trenul de la Weimar la Berlin, a decis să facă o oprire la Villa Silberblick, pentru a vizita locul unde a închis ochii filosoful său favorit, și să-i aducă omagiile sorei de opzeci și șase de ani a acestuia, Elisabeta. Intrând în casă ținea un bici pe care îl lovea nervos de picior. Cînd a ieșit un pic mai târziu juca în mâna dreaptă un baston. Ofițerilor care-l însoțeau le-a spus: «Ce doamnă minunată! Adevărată nemțoaică! Astfel de femei sunt coloana vertebrală a națiunii noastre. Mi-a dăruit bastonul lui Nietzsche! Bastonul Supraomului! După cum mi-a mărturisit, doar eu merit să-l păstrez, pentru că numai eu am înțeles în profunzime Weltanschauung a lui, numai eu pot îndeplini visul lui înfricoșător. Numai eu, Adolf Hitler, Fuhrer-ul!» |
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu